"Ik ben in Mijn tuin gekomen, Mijn zuster, Mijn bruid. Ik heb Mijn mirre geplukt met Mijn specerijen, Ik heb Mijn honingraad met Mijn honing gegeten, Ik heb Mijn wijn met Mijn melk gedronken. Eet, vrienden, drink en word dronken, geliefden." (Hooglied 5:1)
Wat zou Jezus doen als we Hem uitnodigen in ons leven? Wat zou Hij doen als wij helemaal, net zoals bij het huwelijk, van Hem zouden willen zijn? De woorden van de bruid waren uitnodigend, haar tuin, als beeld van haar leven en binnen het huwelijk ook haar lichaam, stelt ze open voor haar Liefste. En waarschijnlijk is het mogelijk dat de bruid hier nog droomt. Het blijft een lastige opbouw in het verhaal, want in het volgende vers lijkt ze ook nog te slapen. Het eerste vers is wel een lastig vers als dit niet tijdens een droom zou zijn.
Wat staat er eigenlijk als we de beeldspraak proberen te begrijpen. De bruid heeft haar Bruidegom uitgenodigd om in haar tuin te komen. Binnen de termen van het huwelijk zou dat dan haar lichaam moeten zijn. En in dit vers is de Bruidegom ook in die tuin gekomen. Op dat moment is het dan ook niet meer haar tuin, maar Zijn tuin. De huwelijksgemeenschap lijkt hier dan een feit te zijn. Want natuurlijk is de Bruidegom op haar uitnodiging gekomen.
Toch lijkt de echte huwelijksgemeenschap pas aan het eind van het boek Hooglied er te zijn. Dat is ook de enige Bijbelse mogelijkheid. Op het moment dat huwelijksgemeenschap voor het huwelijk zou plaatsvinden, zou Gods Woord zichzelf dan ook tegenspreken. Wat in ieder geval duidelijk wordt, en als dit een droom is, dan is dit nog sterker, is dat de Bruidegom acht keer spreekt over 'mijn'. De negende keer is toegevoegd door de vertalers, maar acht keer gaat het over het eigendom van de Bruidegom. De tuin, maar ook alle vruchten en specerijen zijn van Hem.
Ook nu het huwelijk nog geen feit is en de bruid nog zou kunnen zeggen dat Hij maar even geduld moet hebben, is duidelijk dat de bruid ook niet eens anders wil, dan helemaal van haar Bruidegom zijn. En misschien is dit ook geestelijk nog wel een punt, waar we eens bij moeten stilstaan. Wij kunnen kiezen om, ook als gelovigen, onze eigen weg te gaan. We zijn wel gekocht met het bloed van Jezus, maar zolang de Bruiloft er nog niet is, hebben we nog steeds behoorlijk wat ruimte om toch onze wegen te gaan. De bruid uit Hooglied lijkt hier geen enkele behoefte aan te hebben. Ze is zo verliefd op haar Liefste, dat ze niets anders wil dan enkel en alleen van Hem zijn.
We hebben het over Advent en over verwachten van Jezus, maar worden we vaak niet enorm veel opgeslokt door de tijd, door van alles en nog wat, waardoor het moeilijk is om echt verliefd op Jezus te leven. En dan wordt het als vanzelf lastig als we in de Bijbel lezen dat we niet meer van onszelf zijn. En natuurlijk zullen we niet zeggen dat het anders is, maar leven we met hetzelfde verlangen als de bruid uit Hooglied? Gewoon uit liefde voor Jezus, mag Hij zeggen: Jij bent Mijn tuin!
Gebed: Mijn Liefste, als er iets opvalt is het de voortdurende liefde van de bruid voor de Bruidegom. Wat schiet ik daar veel in te kort. Open mijn ogen steeds opnieuw om U werkelijk te zien zoals U bent voor mij.