"Maak dan mijn blijdschap volkomen, doordat u eensgezind bent, dezelfde liefde hebt, één van ziel bent en één van gevoelen. Doe niets uit eigenbelang of eigendunk, maar laat in nederigheid de een de ander voortreffelijker achten dan zichzelf." (Filippenzen 2:2 en 3)
Als... dan... Dat is waar het Paulus om gaat en dat is waar het ook ons om moet gaan als we vanuit kerst willen leven. Want als het dan zo is dat er bemoediging is in Christus, maar ook eenheid door Zijn Geest, dan moet dit toch wel gevolgen hebben. Sommige mensen krijgen nogal wat kriebels als je vertelt dat je iets zou moeten. Want dat zou wettisch zijn, maar degenen die mij kennen weten dat ik niets heb met ook maar enige vorm van wettiscisme. En de 'als... dan' zin van Paulus heeft hier ook eigenlijk niets mee van doen. Want bij een wettische vorm moet je iets doen om iets voor elkaar te krijgen. Dan zijn we verkeerd bezig, maar bij Paulus is eigenlijk het ene, het gevolg van het andere.
Als het zo dat er bemoediging is in Christus, alleen al in het feit dat Hij gekomen is, Zichzelf heeft vernederd, dan moet dit voor ons, als volgelingen van Hem ook gevolgen hebben. Het kan namelijk nooit zo zijn dat een dienstknecht meer is dan zijn heer. En dat geldt ook in alles voor ons ten opzichte van Jezus. Dus als jij Jezus volgt, je vol verwondering hebt gebogen voor de kribbe van Bethlehem en echt beseft hebt wat daar is gebeurd, is er dan nog een stap in je leven te bedenken waarbij je iets moet loslaten, waar je nog over na zou moeten denken?
Paulus vraagt dat, als er bemoediging en eenheid is met Christus, om dan zijn blijdschap volkomen te maken. Paulus vraagt dus niet dat je aan een paar regels gaat voldoen, maar Paulus vraagt aan zijn gemeente of zij hem blij willen maken in het beeld dragen van Jezus. En daarbij gaat het eigenlijk om twee kernwoorden: eenheid en je eigenbelang opgeven. En laten dat nu juist de woorden zijn die ons stiekem wel heel wat pijn doen. Eenheid is al niet makkelijk, maar het opgeven van je eigenbelang, dat doet echt pijn. Maar als er bemoediging is in Christus, als het een bemoediging is dat Jezus daar lag in die kribbe, terwijl Hij in de hemel thuishoorde, wat betekent dat voor ons eigenbelang?
Eigenlijk is het dan ineens heel eenvoudig, maar tegelijk ook heel moeilijk: Laat gewoon je eigenbelang los, en ga de ander dienen. Niet om slaafse onderdanigheid, maar de ander dienen tot opbouw. Dienen zodat die ander mag groeien. En dat dienen, dan moeten we leren om net als Jezus, soms iets los te laten waar we ons heel comfortabel bij voelen. Jezus verliet de hemel, hoe comfortabel was dat? En hier op aarde leefde Hij in gebrokenheid, terwijl de hemel volmaakt was. En waarom? Omdat Hij daarmee jou en mij wilde dienen. Hij wilde ons dienen, zodat de relatie met God hersteld kon worden. Wil jij je eigenbelang opgeven, zodat een ander ook kan groeien? Ga vandaag eens gewoon invullen wat voor jou heel belangrijk is, maar waar je uiteindelijk zonder zou kunnen, zodat als er iets voorvalt, je weet waarin jij wat mag opgeven, zoals Jezus alles opgaf.
Gebed: Jezus, U komst in de kribbe was meer dan Uw eigenbelang opgeven. U ontledigde Uzelf helemaal. U gaf alles op voor mij. Leer mij om op U te lijken ook als het om mijn eigen belang gaat.