"Voorwaar, ik heb mijn ziel tot rust en tot stilte gebracht, als een kind dat de borst ontwend is, bij zijn moeder, mijn ziel is in mij als een kind dat de borst ontwend is." (Psalm 131:2)
Ik heb mijn ziel tot rust gebracht, schrijft David in deze psalm. Het maakte dat ik dacht: 'Wat geweldig als je dat kunt'. Heb jij dat gevoel ook, dat je soms zo kunt genieten dat je ziel, diep in jou, tot rust komt? Een soort diepe tevredenheid waarin je ziel in vrede mag ervaren bij God. Dat gevoel, maar ook die daad, want het gaat hier in deze psalm namelijk niet om een gevoel, maar om een daad. David heeft zijn ziel tot die rust en stilte gebracht. En de tegenstelling die ervoor staat, was veel logischer geweest. Maar toch die rust!
David begint deze psalm met de zeggen tegen de HEER dat zijn hart niet hoogmoedig is en ook niet trots en hij is ook niet bezig met die dingen die voor hem te groot zouden zijn. Dat zijn dan dingen die uit hoogmoed zouden voortkomen. Hij staat niet naar het onmogelijk, of eigenlijk: Hij wil niet iets doen dat groots in zijn kracht is. Toch had dit wel logisch geweest als hij dit wel had gedaan. Als koning van Israël was dit niet vreemd geweest. Andere koningen vielen wel in deze val. Bedenk maar eens hoe groot hij was als koning. Maar toch is hij niet hoogmoedig en trots.
Je kent ook vast dat gevoel wel van 'kijk mij toch eens'. Jij bereikte iets dat anderen niet bereikten, jij studeerde of heel geestelijk: 'jij dient God echt met alles wat je hebt'. Zelfs dat laatste kan zo makkelijk gebeuren. Jij durft in de Naam van Jezus echt het Koninkrijk uit te leven. En op zich is er helemaal niets mis mee, maar als er hoogmoed en trots achter zit wordt het wat anders. Ik zat over deze psalm na te denken en moest denken aan maar één woord: 'genade'. Dat klinkt zo afgezaagd, maar ik bedacht mij dat ik helemaal niets van genade snap. Ik begrijp er echt niets van. Genade bij God is dat wat Hij geeft, terwijl ik er niets, maar dan ook echt niets voor gedaan hebt. Dat is toch onlogisch?
Dus alles wat je, zelfs in Gods Koninkrijk mag doen, dat begon bij de genade die God jou gaf! Het begon met het omkijken van God naar jou en naar mij. Genade is de basis dat ik ben, die ik ben. Het is onafhankelijk van wat ik doe en afhankelijk van Gods intense en diepe liefde voor jou en mij. Dat brengt mijn ziel tot rust en stilte bij God. Niet zoals een baby, maar zoals een peuter, die steeds wat meer zelfstandig mocht worden, maar telkens terugkomt bij zijn moeder. Telkens in die veilige haven, even mag bijkomen omdat zijn moeder onvoorwaardelijk van hem houdt.
Dat is je ziel tot rust en stilte brengen. Ja, God stuurt je de wereld in met de taak voor Zijn Koninkrijk. Door genade ben je daarvoor bestemd, en toch word ik er steeds minder trots om. Echt waar, het voelt steeds meer als genade en daarom breng ik mijn ziel tot rust bij God. Stilte, intense en onbegrijpelijke aanvaarding en even niets moeten, maar stil mogen zijn bij God.
Gebed: HEER, alles wat ik ben, ben ik dor Uw genade en daarom moet ik niets meer verdienen, maar kies ik ervoor om mijn ziel tot rust te brengen bij U.