"Als u mij dus houdt voor een medegelovige, aanvaard hem dan zoals u het mij zou doen. En als hij u in iets onrecht aangedaan heeft of u iets schuldig is, breng dat mij in rekening. Ik, Paulus, heb het eigenhandig geschreven. Ik zal betalen, om niet te zeggen dat u ook uzelf aan mij schuldig bent." (Filemon 1:17-19)

Uiteindelijk durft Paulus nog wel een stap verder te gaan en eigenlijk zet hij zijn eigen geloofsleven in. Want stel je nu voor dat Filemon het toch niet wil. En ik denk dat Onesimus terugsturen maar slechts een kleine stap was, maar wat daarna volgt dat hij hem als broeder moet gaan zien en niet meer als slaaf, dat is een enorme stap. En de woorden die Paulus dan laat volgen zijn nogal apart te noemen.

 
Hij stelt dat als Filemon, Paulus als een medegelovige ziet, dan moet hij dat ook Onesimus doen. Dat is best wel een aparte uitspraak. Maar ja, als iemand dus een andere medegelovige aanbeveeld, waar jij soms wat moeite mee heeft, komt het eigenlijk op hetzelfde neer. En hoe lastig is dat dan? Denk je dat het voor Filemon makkelijk geweest is om zomaar over te nemen dat zijn oude slaaf nu anders was geworden. Ook hij zal echt zijn vragen wel gehad hebben. Vragen die alles te maken hadden met het verleden, maar ook met hoe hij er dan anders naar moest kijken. En misschien ook nog wel de gedachte: eerst zien en dan geloven. Herkenbaar is dat toch?
 
Trouwens, beveel jij wel eens een zwakkere gelovige aan bij iemand anders? Gewoon omdat je merkt dat die ander niet gelijk geaccepteerd wordt, misschien wel door zijn verleden? En als je dan echt in iemand gelooft, zou je dan ook echt garant durven staan voor die ander? Dat is wat Paulus ons hier voordoet. Hij staat garant voor Onesimus. Helemaal, zelfs eventuele kosten voor het geval dat het fout gaat wil hij wel vergoeden. Zo veel vertrouwen durft hij uit te spreken.
 
De hele brief is misschien niet zelf geschreven, maar dit ene stukje wil, als een soort handtekening. Wat een krachtig geloof heeft Paulus in deze oude slaaf. Dit is echt heel bijzonder. Maar ja, de andere kant is ook waar: Filemon is ook Paulus iets schuldig. Wat Paulus precies bedoelt is de vraag. Wellicht wijst hij gewoon weer terug op de eerste woorden van de brief. Schuldig om Paulus te helpen met Onesimus omdat dit ook iets is dat erbij hoort.
 
Paulus is eigenlijk voor ons maar met één ding bezig. Iets wat wij soms lastig vinden: mensen nieuwe kansen geven, zelfs als het misging. Zelfs in de kerk is dit soms heel lastig. De ene tafel van de wet of de andere kan een heel verschil zijn om mensen een nieuwe kans te geven. Toch is dat wat Paulus vraagt nadat er bekering bij Onesimus heeft plaatsgevonden. Gods trouw en liefde doorgeven en telkens een nieuwe kans, omdat dit bij God ook zo werkt.
 
Gebed: Heer, leer mij om te geloven als een andere gelovige mij vertelt dat iemand echt is veranderd. Leer mij om mijn oordeel los te laten en in geloof te leven met iedereen.

Tags: