"Toen de zevende maand aanbrak en de Israëlieten zich in de steden gevestigd hadden, verzamelde het volk zich als één man in Jeruzalem." (Ezra 3:1) 

Stel je voor dat je na zeventig jaar ballingschap, waarin er totaal geen normale manier van leven mogelijk was, je met ruim 40.000 mensen terug mag keren naar je land om de tempel te herbouwen, hoe denk je dat dit er dan uitgezien zou hebben? Je wordt eigenlijk losgelaten vanuit gevangenschap en je mag terug naar je land. In het land is alles een puinhoop en je mag daar weer gaan wonen. Waar zou jou aandacht naar uit gaan in die eerste tijd?

 

Als je heel eerlijk bent, zou dan je eerste aandacht uitgaan naar het tempel? Zou jij alles aan de kant zetten om eerst de tempel te gaan herbouwen? Of kies je eerst voor een periode van aanpassen, leven en je eigen huis? Is de kerk echt prioriteit nummer één, of moet dat nog maar even wachten, want God dienen, kan ook wel zonder kerk? En wij komen niet uit de ballingschap, maar hoe gaan wij met de kerk om? Niet het gebouw, laat duidelijk zijn dat God daar niet meer in woont zoals in het Oude Testament, maar de kerk als het Lichaam van Christus. 

Misschien zijn wij wel op een andere manier in ballingschap en zit het bij ons veel meer in onze gehaaste, drukke samenleving waarin het vooral gaat om het halen van doelen voor je eigen leven. Heeft dan het lichaam van Christus prioriteit, of niet? Als ik zie hoe moeilijk sommige gemeenten het hebben om vacatures in het leiderschap te vervullen, hoeveel mensen aangeven er geen tijd voor te hebben, hoeveel mensen totaal passief in de gemeente aanwezig zijn en hooguit voor zichzelf er iets uit willen halen, dan baart dat grote zorgen. Zitten we dan met elkaar nog wel echt op de juist golflengte? 

Op het moment dat de Israëlieten terugkomen in het land, gaan ze wonen in hun steden, maar direct daarna verzamelen ze zich, eenparig in Jeruzalem. Meer dan 40.000 mensen zijn met maar één doel bij elkaar in Jeruzalem. Niet voor een conferentie van een paar dagen, maar om concreet te bouwen aan Gods huis. Dat is het grootste belang en er blijkt direct eenheid te zijn. Of mensen nu maar één talent hadden of misschien vijf talenten, ze staan er allemaal. En iedereen heeft het doel om het tempel van God te herbouwen. Het gaat om Gods huis in de eerste plaats. Er wordt niet gezegd dat ze geen tijd hebben, er wordt niet gezegd dat een ander het maar moet doen, maar iedereen neemt, als één man, zijn plaats in! En nee, die herbouw was echt geen feest. Als we straks verder lezen dan blijkt hoe groot de verschrikkingen waren vanwege de vijandschap en tegenstand, maar éénparig staan ze op omdat zij God Zijn plaats weer willen geven. 

Willen wij, met elkaar, als één man in Christus, bouwen aan Zijn Koninkrijk, aan Zijn gemeente, aan Zijn Kerk? Is dat de keus die wij willen maken omdat God gewoon op nummer één staat? Of is dit een les om beschikbaar te willen zijn? 

Gebed: HEER, ik beleid dat het vaak niet in de eerste plaats om U gaat en om Uw kerk, maar ik wil wel beschikbaar zijn om Uw geestelijk huis prioriteit te geven om dat te bouwen, met al mijn broers en zussen in Christus.

Tags: