"Maar de wijsheid die van boven is, is ten eerste rein, vervolgens vreedzaam, welwillend, voor rede vatbaar, vol barmhartigheid en goede vruchten, onpartijdig en ongeveinsd." (Jakobus 3:17)
Na alle woorden over onze woorden, over onze tong en dat wat we uitspreken, stapt Jakobus nu over op het thema 'wijsheid'. Er waren in die tijd blijkbaar nogal wat mensen die zichzelf wijs vonden. Dit bleek al eerder in deze brief. Waarschijnlijk heeft hij het hier weer over de vele leraren in die tijd, zoals hij deze noemt in vers 1 van dit hoofdstuk. Velen wierpen zich op als leraar en beroemden zich op hun wijsheid. Het is dus tegenwoordig niets nieuws onder de zon dat velen denken overal wijsheid over te hebben. Op zichzelf genomen kan dit ook wel een bepaalde wijsheid zijn. Misschien is het dan meer kennis, maar kennis is nog geen wijsheid.
Wijsheid gaat gepaard met meer dan alleen maar kennis. Wijsheid zie je terug in je levenswandel. Je woorden moeten overeenkomen met je daden, Daaruit blijkt of je echt wijs bent. Wijsheid is alleen wijsheid als deze van boven komt. Is dat niet het geval, dan is het aards. Wijsheid zoals God deze bedoeld is niet vervuld van eigen belang en heerszucht. Het is niet gericht op jezelf, maar op de ander en op God. Als dit niet zo is, dan is het zelfs aards en duivels, zoals Jakobus schrijft.
Eigenlijk is de vraag die wij elkaar moeten stellen: "Waar is onze wijsheid op gericht?" Zijn wij gericht op de ander, door onze wijsheid zachtmoedig en vol liefde te brengen? Moet je eens kijken welke woorden Jakobus noemt bij de wijsheid die van boven is: rein, vervolgens vreedzaam, welwillend, voor rede vatbaar, vol barmhartigheid en goede vruchten, onpartijdig en ongeveinsd. Hoeveel van onze wijsheid is dan nog wijsheid van boven?
Dat betekent dat als je wijsheid hebt over Gods Woord, dat je daarbij altijd voor rede vatbaar bent. Je kunt in alle vrede en rust het gesprek met de ander aan. Eigenlijk raakt Jakobus ons behoorlijk, met deze woorden. Hoeveel strijd, alleen al binnen de kerken omdat we elkaar niet kunnen verdragen? Zelfs als christenen maken we er regelmatig een serieuze puinhoop van en we voelen ons allemaal wijzer en we weten het zo goed, maar vervolgens voldoen heel veel discussies niet aan de norm die Jakobus ons hier geeft en zou het wel eens zo kunnen zijn dat heel veel gesproken wijsheid niet van boven is, maar uiteindelijk religieus gedoe, waar Jakobus het stempel 'aards' en 'duivels' op zou plakken.
Tegelijk bedenk ik mij wat dan nu belangrijk is. Misschien dit: Als het zo is dat je herkent dat heel veel dingen die je doet en zegt, misschien wel wijs lijken qua kennis, maar niet de wijsheid van boven is, ga dan niet eerder wijsheid spreken, voordat je vervuld bent met de dingen die Jakobus noemt. Stop even, op dit moment, richt je op God en vraag of je die wijsheid van boven, met die complete houding die Jakobus noemt, op dit moment mag ontvangen, zodat elk woord van wijsheid, kennis en verstand, gevuld zal zijn met zachtmoedigheid, vrede en rust. Dan komt wijsheid tot het doel waar het voor bestemd is.
Gebed: Vader, ik belijd dat ik nog te vaak woorden spreek die niet overeenkomen met de woorden die Jakobus er hier bij geeft. Vul mij met meer van Uw Geest en meer van Uw vrede, rust en bezonnenheid, zodat mijn woorden werkelijk woorden van Bovennatuurlijke wijsheid zullen zijn.