Ik kom regelmatig christenen tegen die zou je zwemplankchristenen kunnen noemen. Wellicht vraag je je af wat ik daar nu weer mee bedoel. Wel... als kinderen zwemles krijgen, denken ze dat ze nog niet kunnen zwemmen. (Daadwerkelijk kunnen ze het ook niet, maar als ze doorzetten, leren ze het wel) Om hun hoofd boven water te kunnen houden krijgen ze dan op een gegeven moment een zwemplankje. Dat zouden ze dan heel krampachtig vast en zo houden ze net hun hoofde boven water en leren ze zwemmen.
Zo zie ik ook christenen zwemmen in het geestelijke water van Gods Geest. Ze zijn tot geloof gekomen, hebben gezien dat ze met hun zonden naar het Kruis toe moesten gaan en hebben daar ook daadwerkelijk vergeving gekregen. Maar dan komt het niet meer verder. Ze pakken dat Kruis vast, zoals dat kleine kind het zwemplankje. Elke dag bedenken ze dat ze zondigen en met heel veel moeite kunnen ze net hun hoofd boven houden in hun leven. Telkens komen ze niet verder dan zondigen-vergeven-op hoop tegen hoop geloven. Zwemplankchristenen...
En dat terwijl God ons juist wil leren om in vrijheid onze armen uit te slaan in de geestelijke waterstroom van Zijn Geest. Hij wil ons daarin leren zwemmen. Hij verlangt niet dat we alleen maar als een angstig kind ons vastgrijpen aan het Kruis van Jezus, beseffend dat we zondaar zijn, maar Hij verlangt dat we daadwerkelijk opstaan in een nieuw leven. Het oude is voorgegaan en het is alles nieuw geworden. En dat kan omdat God, Zijn kinderen alleen ziet in hun nieuwe mens.
En ja... wij blijven wel last houden van onze oude, zondige mens, maar voor God zijn wij met Christus opgestaan in een nieuw leven. Blijven stilstaan bij onze oude mens is hem ten diepste toch in leven willen houden. Blijven stilstaan bij onze oude mens maakt dat we nooit verder komen dan net ons hoofd boven te kunnen houden en krampachtig ons vast te houden aan het Kruis.
Groeien in geloof is ook de krampachtigheid los te laten door te geloven dat vergeving ook een feit is en werkelijk leren zwemmen in Gods genade! En natuurlijk blijft het Kruis in beeld en blijven we ons verwonderen om Gods genade. Maar God verlangt ook dat we als volwassenen in het geloof leren wandelen met Hem. Durven leven in de kracht van Zijn Geest. En ons uitstrekken naar de beste gaven om door ons heen Gods Koninkrijk zichtbaar te maken in deze wereld.