"Mijn lieve kinderen, van wie ik opnieuw in barensnood ben totdat Christus gestalte in u krijgt." (Galaten 4:19)
Het thema van de brief aan de Galaten is natuurlijk wel duidelijk geworden. Daar ligt het bij Paulus niet aan. Toch is het meer dan alleen een stuk theologie of een stuk vermaning bij Paulus. Ik heb soms ook momenten dat ik mij weleens afvraag waarom ik dingen doe of waarom ik dingen uitspreek, soms een discussie aanga, en de volgende keer juist niet. Ik merk dat ik steeds meer van Paulus begin te begrijpen, hoe meer ik besef wat genade en vrijheid betekent. Het is namelijk niet zo dat Paulus maar schrijft om te schrijven of dat hij plichtmatig een brief schrijft omdat er iets totaal niet in de haak is. Deels zal dat ook wel meespelen, maar het gaat wel flink wat dieper bij hem. En daar herken ik iets in.
Ik weet niet of jij het gevoel kent dat je met iemand mag oplopen en je ziet wat God in het leven van die persoon doet? Als je dit regelmatig mag doen en God geeft je regelmatig mensen op je pad die je in de vrijheid van Christus mag leiden, dan weet je ook wat het met je doet al iemand met wie je zo verbonden bent geraakt, toch terugvalt. Dat doet pijn en dat geeft verdriet. Wij zien met onze pastorale begeleiding heel vaak mensen in de vrijheid komen, maar heel vaak blijkt dat een intensieve coaching vaak belangrijk is om mensen in de vrijheid te houden. Tegelijk beseffen we maar al te vaak dat je onmogelijk intensief met iedereen kunt blijven oplopen. Het is een doorlopende zoektocht met wie wel en met wie niet en op welke manier kun je iemand aan een ander koppelen die dat kan doen.
Juist hierdoor weet ik goed wat Paulus bedoelt als hij zegt: “Mijn lieve kinderen, van wie ik opnieuw in barensnood ben totdat Christus gestalte in u krijgt.” Paulus wist wat het betekende om een geestelijk vader te zijn en de mensen in Galatïe waren op zijn hart gebonden. Het was een band van vader en kind. Misschien is het wel de mooiste eer die je krijgt als je geestelijk vaderschap voor iemand krijgt. Dat je iemand werkelijk aan de hand mag nemen en erbij mag blijven tot het moment er is dat iemand echt volwassen in het geloof is geworden en zelf een bediening van God ontvangt.
Terwijl Paulus dan op afstand is en hij merkt dat het in deze gemeente niet goed gaat, moet hij zich machteloos hebben gevoeld. Je wilt het niet dat je geestelijke kinderen door een dwaling weer gebonden raken en hun vrijheid kwijtraken. Maar hierdoor begin je wel te beseffen hoe heftig het voor Paulus is wat er gebeurt en begin je zijn heftige toon te begrijpen. Als jij nu in de vrijheid mag wandelen, dan wil ik je vragen om er met God over in gesprek te gaan of God je mensen zou willen toevertrouwen die jij als geestelijk vader of moeder mag brengen naar de vrijheid. En dat is een proces dat met teleurstellingen gepaard gaat, maar ook een proces waardoor je zoveel zult zien van Gods tegenwoordigheid in de levens van mensen. En blijf trouw tot het moment dat Christus gestalte krijgt in die ander. Paulus bedoelt: Dat Jezus zichtbaar wordt in alle vrijheid in de mensen die je mag leiden. Dat is hard werken, maar er zijn zoveel mensen die dit nodig hebben om te kunnen groeien.
Gebed: Heer, ik wil U vragen of U mij mensen op mijn pad wil brengen die ik mag leren in vrijheid te wandelen met U en die als kind met U als Vader mogen leren leven.