"En hij zei tegen zijn vader: Mijn hoofd, mijn hoofd! Die zei tegen zijn knecht: Draag hem naar zijn moeder." (2 Koningen 4:19)
Als je gelooft blijft verdriet je bespaard! Geloof jij het? We hebben al gezien dat gelovigen heel wat strijd mee kunnen maken, ondanks dat ze echt geloven. We hebben gezien dat de kinderzegen uitbleef bij Hanna. Geloven is niet altijd zo mooi en zo fijn als dat het we graag zouden willen. Je merkt wel dat antwoord krijgen op al die vragen rondom het ‘waarom’ dat die antwoorden er heel vaak niet zijn. Soms openbaart God Zijn heerlijkheid, maar heel vaak zie je niet precies de reden van heel veel ellende en moeite.
Een verhaal wat mij al heel lang intrigeert is het verhaal van de vrouw in Sunem. Zij was een bijzondere vrouw die heel goed voelde dat Elisa niet zomaar een man was. Elisa, de opvolger van Elia kwam op een dag langs Sunem. En daar was een vrouw van aanzien die vroeg of hij bij hen kwam eten. Op zich is dit al een opmerkelijke zaak. Hoe zal de omgeving hiernaar gekeken hebben? Was zij een domineesnaloper? Zo komt ze in ieder geval niet over. Ze zegt tegen haar man dat zei gemerkt heeft dat Elisa een heilige man is. En uiteindelijk maken ze zelfs een kamer voor hem dat zodra hij langskomt hij een plaats heeft om zich terug te trekken.
En toen was er een moment dat Elisa aan haar had gevraagd of hij iets voor haar kon doen. Hij zou zelfs bij de koning iets voor haar willen betekenen. Maar zij geeft aan niets nodig te hebben. En dan zegt Gehazi, de knecht van Elisa dat deze vrouw en haar man geen kind hebben. Weer een vrouw die God dient, die deze zegen niet had ontvangen. En dan laat Elisa haar komen en terwijl zij in de deuropening staat zegt Elisa: “Volgend jaar op deze tijd zult je een zoon hebben.” Ze kon deze boodschap niet eens ontvangen en is bang dat het een leugen is, maar een jaar later heeft zij een zoon.
God doet wonderen. God zegent haar omdat ze Elisa tot zegen is? Ik zet er maar even een vraagteken achter. Is dat zo, zouden we dan bij God iets kunnen verdienen? Maar het verhaal gaat verder en dat roept nog meer vragen op. Op een bepaald moment wordt de jongen groot en is hij bij zijn vader op het land. Daar krijgt hij verschrikkelijke hoofdpijn. Wat er gebeurde weten we niet, maar zijn vader brengt hem naar huis. En daar, op de schoot van zijn moeder sterft deze jongen.
Wat is er door deze vrouw heen gegaan? Ze was toch trouw voor God? Ze had van God een zoon gekregen, als door een wonder. En nu dit! Hoe kan dit en waarom gebeurt dit dan? God wist toch hoe belangrijk een zoon was voor het nageslacht? Deze zoon zou de naam van zijn vader voortzetten en God had toch voorzien, zelfs zonder dat zij erom gevraagd had en zei had ook nog gezegd dat Elisa niet mocht liegen! En nu sterft haar zoon! Haar toekomst, haar hoop, haar alles!
Morgen kijken we wel naar de reactie van deze vrouw, maar nu blijven we hier even staan. Deze vrouw heeft geen rust, op dit moment, maar wij kijken even naar deze jongen die sterft en moeten zeggen: God voorkomt dus niet alles in het leven van een gelovige! Het leven van een gelovige gaat soms door een onbegrijpelijke woestijn! En wat doe je dan? Blijf je hangen in de vragen? Of sta je op en laat je het er niet bij zitten? Het gaat hier om de dood van een kind! Besef dat ook! En dit verhaal krijgt een wending, maar heel vaak krijgen dit soort verhalen geen wending. Wat zeg jij dan? Of hoe reageer jij als het jouw verhaal is?
Gebed: Heer, een wonder en een waarom liggen soms zo dichtbij elkaar. Help mij om U niet te begrijpen, maar om U vast te grijpen in elke situatie.