"Maar u bent genaderd tot de berg Sion en tot de stad van de levende God, tot het hemelse Jeruzalem en tot tienduizendtallen van engelen." (Hebreeën 12:22)
Dat er een omslagpunt is gekomen wordt ook duidelijk als je de brief aan de Hebreeën leest. Neem even de tijd om het hele 12e hoofdstuk te lezen. Het gaat daar over volharding in het geloof en het halen van de eindstreep. Tenminste, daar begint het mee, maar dan gaat het over in de waarschuwing dat niemand achter moet blijven in het geloof. Er is strijd en er is ook heel vaak moeite, maar dat noemt de schrijver bestraffing van God. Daarmee zegt hij niet dat God een straffende God is, maar dat God als Vader de gelovigen helpt om vrucht te dragen.
Gods spreekt je er dus op aan op het moment dat je niet de vrucht draagt die je moet dragen en Hij spreekt je er op aan als je in zonde leeft. Als God je daarin aanspreekt en je moet bestraffen, als je dus niet in de relatie met God leeft en eigen keuzes maakt, hef dan je slappe handen op en strek je knikkende knieën. En waarom maakt de schrijver zich daar zo druk over? Omdat er een verschil is tussen de oude bedeling en de nieuwe bedeling.
Onder de oude bedeling was het volk Israël tot een tastbare berg genaderd. Op die berg was vuur, onweer, storm en duisternis. Dat was schrikwekkend om te zien en daar werd ook duidelijk hoe heilig God was. Zelfs een dier dat de berg zou aanraken zou dood neervallen. Maar wij zijn niet tot deze tastbare berg genaderd. Wij naderen niet tot de plaats waar God Zijn wet heeft gegeven en waar Hij die kant van de heiligheid heeft laten zien, maar wij zijn genaderd tot de berg Sion.
Er is een enorm verschil tussen de Sinaï en de berg Sion. De Sinaï staat symbool voor de wet, maar Sion staat symbool voor de levende God en voor verzoening door Jezus. De berg Sinaï verachten en daarmee Gods regels aan de kant schuiven is dodelijk, maar het staat in geen verhouding tot de berg Sion aan de kant schuiven. Als je dat doet, schuif je namelijk Jezus aan de kant. Het is veel erger om het aanbod van Gods genade aan de kant te schuiven en het is veel erger om nadat Jezus heeft geleden en is gestorven en opgestaan, te leven alsof Jezus niets heeft gedaan.
Hier heb je de kern waarom heiligheid in ons leven zo belangrijk is. Het is juist het eren van Jezus in wat Hij heeft gedaan! Het is leven uit het geloof en als je dat niet doet, dan laat je Hem die spreekt, gewoon praten en doe je je eigen ding. De heiligheid van God, zonder Jezus was verschrikkelijk. Dat was ook de God vol toorn over de zonde. Maar Gods heiligheid in combinatie met de verzoening is verschrikkelijk als iemand die negeert. Dan komt niet alleen God in Zijn heiligheid in beweging, maar dan komt ook God als Vader van Jezus, Die Zijn Zoon overgaf in het diepste lijden en sterven in beweging. En dan is onze God een verterend vuur.
Die woorden laten we staan en zijn volle kracht. Is God een verterend vuur? Ja, Hij is een verterend vuur! Dat doen we geen halve komma vanaf! God is een verterend vuur voor iedereen die Jezus negeert en voor iedereen die het leven van Jezus en door Jezus niet serieus neemt. Ja, de gevolgen zijn wel uitgesteld, maar straks aan het eind, als de boeken opengaan en als blijkt dat iemand Jezus niet serieus heeft genomen, dan zal het verterende vuur van God zichtbaar worden. Niet omdat God een verschrikkelijke God zou zijn, maar omdat het verschrikkelijk is dat Jezus, met alles wat Hij deed, aan de kant is geschoven. En dat laat God niet over Zijn kant gaan. Dat kan Zijn heiligheid niet, maar dat kan ook Zijn Vaderhart niet!
Gebed: Heer, U bent een verterend vuur, maar ook een liefdevolle Vader! Ik ben genaderd tot Uw genade in Jezus en daarom wil ik Uw heiligheid in mijn leven zichtbaar maken.