"En aan een ander werkingen van krachten, en aan een ander profetie, en aan een ander het onderscheiden van geesten, en aan een ander allerlei talen, en aan een ander uitleg van talen." (1 Korinthe 12:10)
Er is natuurlijk nog wel meer te zeggen over tongentaal. Daarom gaat Paulus er nog wel verder op in. En omdat dit stukje van het avontuur met God ook een stukje is waar heel kritisch naar gekeken wordt, maar waarover Paulus duidelijk is dat hij zou willen dat iedereen in tongen spreekt. Als je doorleest in 1 Korinthe 14 merk je dat het duidelijk is dat het gaat om een niet bestaande taal. Als je namelijk in een andere taal spreekt, spreek je niet tot de mensen maar tot God.
Tongentaal is dus taal waar jij niets van begrijpt, maar waarmee je wel tot God spreekt. Hoe dat kan is vanuit onze kant vandaan natuurlijk dwaas. Maar vanuit God gezien is het niet dwaas, want het gaat om een gave van de Geest, waarmee dit gebed door God in je hart gelegd wordt en tot God wordt uitgesproken.
Wat gebeurt er nu eigenlijk echt bij tongentaal? Paulus maakt dat heel duidelijk als hij zegt: “Als ik in een andere taal bid, bidt mijn geest, maar mijn verstand blijft zonder vrucht.” Dit is heel belangrijk om te beseffen. Je verstand gaat er dus tussenuit, en daarom is het voorbeeld van gisteren over je focus kunnen hebben in het gebed een voorbeeld waarbij juist tongentaal zo belangrijk is. Als je je focus niet hebt, omdat het niet lukt dan juist is het een zegen als God deze gave geeft zodat je toch geestelijk tot een doorbraak komt.
Daarnaast is redeneren en denken niet mogelijk bij bidden in tongen. Jouw geest gaat bidden en dat is de geest die connected is met Gods Geest. Binnen de gemeente heb je er dus niets aan. Het is niet de bedoeling dat deze taal wordt gesproken in de gemeente als zij samenkomt. Dat heeft geen zin, tenzij dat iemand het kan vertalen. De samenkomst van de gemeente is om opgebouwd te worden als gemeente, terwijl tongentaal jou opbouwt.
Het tweede is dat als jij voor iemand bidt, terwijl je niet weet waar je voor moet bidden en God het gebed dan geeft door Zijn Geest. Maar er zit wel een lastige kant aan, want hoe ontvang je dit dan? En op welke manier weet je dan dat je deze gave hebt ontvangen. Ik weet van sommigen dat er, zonder dat ze er controle over hadden, klanken uit hun mond kwamen en dat hun tong begon te bewegen. Dan ontvang je het op een bijzondere manier. Ooit bad ik voor iemand die zich niet kon overgeven aan God op dit gebied en ik vroeg of God haar tong wilde losmaken. Toen ze later naar huis reed kon ze niets anders dan in tongen bidden.
Ik denk dat dit wel uitzonderingen zijn. Tongentaal is ook iets waar je je naar moet uitstrekken. Net als met bidden om genezing, wat een opdracht is, maar waarbij je niet weet of het zal gebeuren, maar waarbij je wel gehoorzaam moet zijn door de genezing uit te spreken, zo werkt God ook vaak bij tongentaal. Als jij werkelijk verlangt om te bidden op een niveau van de hemel, stel je er dan voor open en ga de klanken die komen ook gewoon uitspreken. Ik zou bijna zeggen dat je moet gaan oefenen. Dat klinkt wel erg plat, maar voor alle gaven geldt dat we ons ernaar moeten uitstrekken. Doen we dat niet, dan gebeurt er ook niets. Nergens lees je dat je gewoon maar moet afwachten en dat geldt ook bij tongentaal. Geef Gods Geest ook echt de ruimte om het te doen.
Gebed: Heer, ik laat echt de controle los en geef U de ruimte om mijn geest en mijn mond te gebruiken om Uw Naam groot te maken door klanken die ik niet versta, maar die Uw hart zullen raken.