“Toen opende Hij hun verstand zodat zij de Schriften begrepen.” (Lukas 24:45)
Probeer je even voor te stellen wat het verhaal is dat we lezen, direct na het verhaal van de Emmaüsgangers. De Emmaüsgangers waren helemaal op z’n kop van blijdschap teruggegaan naar Jeruzalem en daar vertellen ze wat ze hebben meegemaakt. Overigens was Jezus ergens ineens verdwenen uit hun gezicht. Ze hadden Hem waarschijnlijk niet eens gemist, zo vol als ze waren van wat ze hadden meegemaakt. En terwijl ze dit allemaal vertellen, ineens staat Jezus in hun midden.
Ineens, als uit het niet, staat Jezus daar ineens. Plotseling, zonder enige aankondiging, maar ook onafhankelijk van alle aardse natuurwettten. Het was zo onlogisch dat ze dachten dat het een geest was. Ze gillen van schrik en worden heel erg bang. En dat terwijl Jezus echt niet een ander onherkenbaar lichaam had gekregen.
Het klinkt allemaal zo normaal volgens hoe wij de Bijbel lezen, maar voor degenen die dit meemaakten was er niets normaals aan. En nog steeds begrijpen ze het eigenlijk niet. Ze begrijpen niets van wat er was gebeurd en al helemaal niet waarom Jezus er ineens kon zijn. Sterker nog, ze begrepen echt niet wat de betekenis van het Evangelie was. Maar voor dit moment moet Jezus hen eerst geruststellen. Hij laat hen de wonden in Zijn handen en voeten zien, Hij laat hen zien dat Zijn lichaam ook een echt lichaam is en dat Hij gewoon kan eten. Tegelijk is dat nieuwe lichaam toch ook anders en niet afhankelijk van de natuurwetten. Hoe dat zit begrijpen wij nu nog niet, maar dat blijkt ook niet belangrijk te zijn.
Er is maar één ding echt belangrijk: De discipelen en de vrouwen moeten op dit moment echt weten dat wat in de Schriften staat over Hem ging. Ze moeten gaan beseffen dat dit de werkelijkheid is van wat Jezus kwam doen. Hij moest lijden en sterven, maar ook weer opstaan, Hij is de Messias, de Redder van de mensheid. Op dat moment opent Jezus hun verstand, en toen begrepen ze het pas.
Daar moet je gewoon eens over nadenken. Ze hadden zoveel met Jezus meegemaakt, zoveel Bovennatuurlijke dingen en toch begrepen ze het zelfs na Zijn opstanding niet. Het is niet te begrijpen dat dit zo echt is geweest. En wat een geduld heeft Jezus met hen gehad. Maar wat is dit een bemoediging, ook als wij soms maar zo weinig begrijpen van wat God doet. Zelfs deze mensen, die na zoveel ervaringen het nog niet begrepen, mochten toch discipelen van Hem zijn. Daar kom je niet over uitgedacht. Dat begint al als Hij Zijn discipelen roept. Hij neemt ze mee op Zijn avontuur, maar ze geloven het allemaal echt nog niet en begrijpen al helemaal niet. Maar ondanks dat heeft Jezus zoveel geduld met hen en als ze het dan begrijpen, dan zou je zeggen: “En nu de wereld in”. Ja, dat mogen ze wel, maar ze moeten nog wel op de Heilige Geest wachten.
God wil je dingen leren, je ogen openen om te zien wat er echt toe doet, maar tegelijk is het goed te beseffen dat we het zonder de Heilige Geest ook niet kunnen. Daarom zullen we de komende tijd nadenken hoe we communiceren met God.
Gebed: Heer, Uw geduld is zo groot en ik dank U dat U telkens ook mijn ogen wil openen voor die dingen die ik niet begrijp en die ik niet zie.